نامه ای به فرزند

نامه ای به فرزند

فرزند عزیزم:
 
آن زمان که مرا پیر و از کار افتاده یافتی،
 اگر هنگام غذا خوردن لباسهایم را کثیف کردم ویا نتوانستم لباسهایم را بپوشم
 اگر صحبت هایم تکراری و خسته کننده است
 صبور باش و درکم کن
 یادت بیاور وقتی کوچک بودی مجبور میشدم روزی چند بار لباسهایت را عوض کنم
 برای سرگرمی یا خواباندنت مجبور میشدم بارها و بارها داستانی را برایت تعریف کنم...
 وقتی نمیخواهم به حمام بروم مرا سرزنش و شرمنده نکن
 وقتی بی خبر از پیشرفتها و دنیای امروز سوالاتی میکنم،با تمسخر به من ننگر
 وقتی برای ادای کلمات یا مطلبی حافظه ام یاری نمیکند،فرصت بده و عصبانی نشو
 وقتی پاهایم توان راه رفتن ندارند،دستانت را به من بده...همانگونه که تو اولین قدمهایت را کنار من برمیداشتی....
 زمانی که میگویم دیگر نمیخواهم زنده بمانم و میخواهم بمیرم،عصبانی نشو..روزی خود میفهمی
 از اینکه در کنارت و مزاحم تو هستم،خسته و عصبانی نشو
 یاریم کن همانگونه که من یاریت کردم
کمک کن تا با نیرو و شکیبایی تو این راه را به پایان برسانم

 فرزند دلبندم،دوستت دارم